Veilig en wel thuis, of toch niet?

Zaterdag 23 Augustus stond ik weer op Nederlandse bodem na een ontzettend lange reis. Van Kathmandu vloog ik eerst naar Abu Dhabi en vervolgens naar Dublin om uiteindelijk te landen op Amsterdam. De eerste vlucht ging voorspoedig, ik zat bij het raam (jippie) en had een aardige Nepalees naast me waar ik de tijd me kon doden. Het was een ontzettend aardige Nepalees die leuk over zijn leven kon praten en erg open was. Vlak voor de landing vroeg hij zelfs of hij mij een cadeautje mocht geven, het was klein cadeautje, maar toch voelde ik me wel een beetje speciaal.

Vervolgens was het tijd om mezelf 6 uur te vermaken op Abu Dhabi, af en toe kwam ik een paar Denen tegen die ik al meerdere keren in Kathmandu was tegengekomen en maakte we een praatje, ook hun waren hun tijd aan het vullen met rondjes lopen. Het was ontzettend koud op het vliegveld en dus werd slapen bijna onmogelijk gemaakt. Wat was ik toen ook blij dat ik eindelijk het vliegtuig ik mocht. Gelukkig ging de vlucht voor mijn gevoel snel en stond ik 9 uur later op Ierse bodem. Gelukkig hoefde ik daar niet lang te wachten en voelde ik mijn ouders en zus steeds dichterbij komen, ik kon niet meer wachten.

Toen ik eindelijk weer op Nederlandse bodem stond kon ik niet wachten door de welbekende schipholdeuren te rennen maar helaas werkte de bagage niet mee en moest ik meer dan anderhalf uur wachten op m'n tas, de bagagekarren waren kwijt. De tranen die bij aankomst redelijk hoog zaten waren inmiddels gezakt door al het wachten. Wat was ik blij toen ik papa, mama en loes weer een knuffel kon geven. Maar hun waren niet de enigste bekende die ik zag, lieve vriendinnetjes iris en anne en tante Mar waren ook gekomen! Het was een waar welkomstcomité en weer voelde ik me heel speciaal.

Ciska zou Ciska niet zijn en dus moest ik na een reis van zo'n 24 uur van mezelf s'avonds gewoon weer naar de feestweek, totaal geen succes na veels te veel uur wakker maar toch was het leuk om m'n vriendinnen weer te zien! Ook de volgende middag stond ik gewoon weer bij de zomerfeesten en begon de vermoeidheid zijn tol te eisen. Op dinsdag kwam er een spontane koorts opzetten en voelde ik me binnen een paar uur goed beroerd. Omdat ik uit de tropen kwam en het zo spontaan op kwam zeggen maakte ik me toch wel zorgen en dus bracht ik toch maar een bezoekje bij de dokter. Die wist het ook niet en besloot het een dagje aan te kijken. De volgende dag besloot zij toch maar dat het beter was om uit te sluiten dat het geen tropenziekte was en dus mocht ik samen met mams naar het havenziekenhuis om de onderzoeksmolen in te gaan. Een halve dag in het ziekenhuis volgde, ik had inmiddels bijna 40 graden koorts en begon me er niet beter op te voelen. Gelukkig werd er die dag nog uitgesloten dat ik geen Malaria of Tuberculose had opgelopen en dus mocht ik naar huis, maar als er iets zou veranderen in de situatie moest ik meteen uitkomen.

Inmiddels ben ik weer een beetje opgeknapt en zijn alle uitslagen binnen, hiephoi, geen gekke tropenziekte. Wel had ik het even goed te pakken en dus was ik nog goed moe. Het besef van thuis zijn kwam dus ook wat later. School is inmiddels begonnen, en ik kan het allemaal goed volgen, maar toch gaat er geen dag voorbij dat ik niet terug denk aan Nepal. De kleinste dingen als een prachtige lach van een kind uit het weeshuis vliegen zo nu en dan door mijn hoofd. Ik voel me ontzettend goed als ik terug denk aan de geweldige tijd die ik heb gehad. Ik ben geen ander mens, maar zo voelt het soms wel. De verhalen beginnen langzamerhand steeds uitgebreider te worden en ik geniet elke keer weer als ik de foto's bekijk.

De behoefte om nog meer te gaan reizen of weer terug te gaan is flink toegenomen. Ik kan niet wachten om weer op reis te gaan en meer te zien van de wereld. Maar eerst moet ik het doen met de prachtige herinneringen, en dat is zeker geen straf.