bloed, zweet en tranen

Afgelopen Woensdag voelde ik me niet goed. Ik had hoofdpijn, ik was misselijk en ik miste thuis. Ik was inmiddels 3 weken weg dus ik vond het niet gek om zo'n dag te hebben, maar toch baalde ik ervan. Ik besloot een dag thuis te blijven en te rusten, maar mijn gasmoeder dacht: mooi niet. En uiteindelijk ben ik daar echt blij om. Ze nam me na een hoofdmassage mee naar een ziekenhuis, een familielid lag daar en we gingen eten brengen. Het was heel indrukwekkend om te zien hoe het daar er aan toe ging. De dokters droegen handschoenen, dat vond ik al heel wat maar vervolgens liep ik door en zag ik een zuster de handschoenen wassen met het vieze kraanwater. Ik denk dat de artsen goed opgeleid zijn, maar de materialen en hygiene hebben nog veel verbeter punten . Vervolgens zijn we gezellig wat gaan drinken en eten en zo sleepte ze me een beetje door de dag. De volgende dag voelde ik me dan ook weer veel beter en was het weer leuk bij het vrijwilligerswerk.

Vrijdagmiddag zijn we begonnen aan onze trekking. We zouden een trekking gaan doen met als hoogtepunt de zonsopgang bij poonhill en een adembenemend uitzicht over de Annapurna (onderdeel Himalaya). Aangezien ik een trekking niet ingecalculeerd had omdat ik dacht daar geen tijd voor te hebben, had ik geen betere schoenen dan m'n vans en dus heb ik deze trekking op m'n vans gelopen. Ik ben door menig man voor gek verklaard en uitgelachen (niet zo gek want het was natuurlijk ook geen gezicht en succes) Na een heel ent gereden te hebben, was het tijd om aan de wandel te gaan. Toen we aankwamen bij ons guesthouse was het uitzicht heel erg mooi, je kon tot heel ver kijken en de rijstvelden kleurde mooi door het avondlicht, de kamer zelf was iets minder, maar wat wil je voor een kamer van €1,60. De eerste ramp deed zich daar al voor, Kelly had een bloedzuiger, het spits was afgebeten. Vele zouden nog volgen.

Na een turbulent nachtje, zijn we na een Tibetaans ontbijtje om 8 uur vertrokken naar onze volgende stek. Als je niet van traptreden houdt, zou ik je deze trekking niet aanraden, ik kan geen traptreden meer zien. Maar met ' 1 2 3 4 5 6 7 al weer een kilometer van m'n schoenen afgesleten' kwam ik de trappen op, jippie. Het was op die hoogte nog redelijk warm en dat zorgde ervoor dat het een vrij pittig stuk werd, maar toen voelde ik me nog prima. Na aardig wat uurtjes gelopen te hebben, was tijd voor een lunch. Het weer liet ons in de steek, en dus was het tijd om een roze vuilniszak aan te schaffen voor 100 roepies . De nominatie voor de grootste debiel van Nepal heb ik toen in ontvangst mogen nemen, de zak was namelijk zo groot als ik zelf en ik besloot hem maar aan te doen. A fijn, we hadden nog zo'n 2 uur te gaan en dus moesten we er nog even hard tegen aan. Door de regen zijn de bloedzuigers (een hele hoop in het regenseizoen) actiever en dus moesten we goed opletten. Toen ik m'n eerste bloedzuiger had, was het bos te klein, hierbij geef ik dan ook graag een eervolle vermelding aan Belgische Geert de bloedzuigerverwijderaar. Wat waren we blij toen we bij ons guesthouse aankwamen, en van de warme kachel en een warme douche konden genieten. Inmiddels waren we op aardige hoogte gekomen en was het best koud, iets waar we niet echt op voorbereid waren. Na een goed diner zijn we vroeg gaan slapen, de volgende dag zouden we namelijk vertrekken naar de top om de zonsopgang te zien, we vertrokken kwart over 4. Na een wandeling van drie kwartier in het donker, kwamen wij aan bij de top. Wat waren wij blij dat het weer redelijk helder was (het is er bewolkt in het regenseizoen waardoor je geen garantie hebt op mooi zicht). Het werd steeds iets lichter wat prachtige plaatjes opleverde, we konden ontzettend hoge toppen zien van de Himalaya, onder andere een berg die in de top tien staat van de hoogste bergen ter wereld.

Vervolgens zijn we terug gekeerd voor ons ontbijt en was het weer tijd om door te trekken. En dit werd een pittige tocht. Alhoewel de dagen ervoor prima waren gegaan voor mij, was dag 3 niet mijn dag. Het was heel glad door de modder, het grootste deel liep ik met natte voeten en op vergeven moment kreeg ik heel erg pijn in m'n achillespezen. Het probleem bij een trekking is, dat stoppen geen oplossing is. Je moet door naar je volgende guesthouse. Op vergeven moment had ik zoveel pijn, dat ik een half uur huilend heb doorgelopen. Wat was ik dan ook blij toen het dorpje in zicht kwam en we besloten bij dat dorpje maar te stoppen. Na heel veel geslapen te hebben, zijn we de volgende dag doorgegaan, ons doel was pokhara halen maar of dat ging lukken was nog niet zeker. We hebben weer de modderweggetjes, bloedzuigers en rivieren moeten trotseren en aan het eind ook nog veel aardverschuivingen maar we hadden het gehaald.

Onderweg hebben we druk lopen fantaseren over een geschikte titel voor dit blog. Wanneer wij er doorheen zaten begon binod ons contactpersoon en gids vrolijk 'happy' te zingen en te dansen. Bloed, zweet en tranen was uiteindelijk toch echt de beste titel, bloed van de bloedzuigers, zweet van de pittige tocht en tranen van de pijn (en regen). Savonds zijn we in lakeside met ze allen gaan eten, ook binod ons contactpersoon, die onze gids was geweest, en zijn vrouw kwamen mee eten en zo werd het een mooie afsluiting.

Na deze pittige maar prachtige dagen volgde de spierpijn. Elke dag vraagt mijn contactpersoon hoe het met me gaat, de dag na de trekking voelde ik me een oude vrouw van 80 en inmiddels is dat gezakt naar 50, steeds beter dus. Het 'gewone leven van lesgeven en huiswerk begeleiden' is weer begonnen. Op straat maak ik de bizarste dingen mee, voorbeelden zijn een huwelijksaanzoek of een politieagent die 'beautiful girl' zegt. Helaas maak ik ook minder grappige dingen mee op straat, kinderen van 12/13 met een zakje lijm in hun handen die aan het snuiven zijn of straatkinderen die in ontzettend kapotte kleren lopen. Het liefst zou ik daar van alles aan veranderen, maar ik weet dat ik hier niks kan veranderen, en soms voelt dat hopeloos. Maar aan de andere kant is het vrijwillgerswerk soms heel dankbaar en voelt het heel speciaal als een kind uit het weeshuis na het weekend rennend op je afkomt en je vervolgens een dikke knuffel geeft, op zo'n moment voel ik me heel gelukkig.